zaterdag 8 december 2012

niewe site christelijke columns

Mijn nieuwe site is; www.christycolumns.nl



Kindje Jezus

kt even op , een beetje geïrriteerd , want ik haal hem uit zijn eigen spel. "Jahaaa", roept hij me even terug.
Als we in het romantische tafereeltje aankomen leef ik me helemaal in . Nostalgische eenvoud , geur van stro gepaard met mijn aversie tegen dieren luchtjes.Armetierigheid heeft iets middeleeuws romantisch . Ik kan de zaligheid hiervan extra accepteren omdat de realiteit een ver van mijn bed show is.Ik ben liever een luxe kind , net als mijn eigen oogappeltje.Ian is zwaar onder de indruk van de toeters en bellen, glitter en glammor kerstboom die er staat.Naast de boom staan wat schaapjes te blaten. Ik zet mijn luxe paardje opzij.
Braaf kniel ik naast het kindeke Jezus neer. Ik bedenk me wat de herdertjes gevoeld en gedacht zouden kunnen hebben . Zo simpel en groots. Ian huppelt rond en heeft geen oog voor het kribje. Hij is totaal afgeleidt door de wereldse kersversieringen.
Mijn moederhart borrelt om hem een spiritueel momentje te laten hebben . "Kom es", roep ik hem toe. Ian gaat naast me zitten op het stro. Net als ik mijn mond wil opentrekken om hem allerlei wijsheden wijs te maken legt hij me het zwijgen op. Voor een kind van vijf kan hij me soms helemaal overrulen met zijn serieuze alwetende blik.Ian pakt wijselijk voorzichtig mijn hand die ik in een zegende houding op het hoofdje van het kindje Jezus had gelegd. Hij verlegd mijn hand naar zijn schoot. "Dat mag je niet doen "zegt hij vol overwicht en geloof. Liefdevol en berispend kijkt hij me toe. Er is geen spelt tussen dit momentje te krijgen en ik durf het niet te verpesten door ook maar iets te zeggen .
Vol verwachting hang ik aan zijn lippen.Wat hij ook zegt, hij heeft gelijk."Mama, deze Jezus mag je niet aanbidden". "Het is maar een plastic pop".Wijselijk laat hij een verwerking' s stilte vallen .

Om mijn eventuele teleurstelling te sussen slaat hij een arm om me heen en trekt hij me naar zich toe."Zal ik met je bidden naar de echte Jezus"?

December , de wereld  bedolven onder sneeuw. Precies zoals het hoort. Ian en ik lopen door het bos naar een kerstmarkt met  kerststalletje. De sneeuw kraakt onder onze laarzen.  Vertederend kijk ik naar mijn kleine kruimel die heerlijk door de sneeuw heen stampt. “Kom”, zeg ik vol enthousiasme. “We gaan naar het kindje Jezus”. Ian kijkt even op , een beetje geïrriteerd , want ik haal hem uit zijn eigen spel. “Jahaaa”, roept hij me even terug.

Als we in het romantische tafereeltje aankomen leef ik me helemaal in . De nostalgische eenvoud ,de geur van stro gepaard met mijn aversie tegen dierenluchtjes. Armetierigheid heeft iets middeleeuws romantisch. Maria en Jozef zijn veel meer dan antiek.  Ik kan de zaligheid van opoffering idealiseren ,omdat zij een ver van mijn bed show is. Ik ben liever een luxe kind net als mijn oogappeltje. Ian is gehypnotiseerd door de glitter en glamour van de kerstballen en de knipperende lichtjes in de kerstboom. Een monotoon mantra geluid lijkt hem mee te nemen; Ho Ho Ho.

Naast de boom staan levende schaapjes te blaten. Ik probeer de wereldse toeters en bellen van me af te schudden en zet mijn luxe paardje naast hen neer.

Het draait om Jezus dus kniel ik naast Hem neer. Wat zouden de herders die nacht gevoeld en gedacht hebben toen dit Goddelijke licht hun wereld kwam wakker schudden. Vol van eenvoud en waarheid is Hij. Ian huppelt om de kerstboom, aait de schaapjes en zingt jingle bell. Waar gaat die kerstman met mijn kind naar toe?

Mijn moederhart wil dat bij mijn zoon Het Licht doorbreekt.. “Kom es”, roep ik hem toe. Ian gaat naast me zitten op het stro. Net als ik mijn mond wil opentrekken om hem wijsheden wijs te maken legt hij me het zwijgen op. Eenvoudig met zijn serieuze blik vol liefde . Voor een kind van vijf kan hij me  helemaal overrulen . Ian pakt mijn hand die ik in een zegende houding op het hoofdje van het kindje Jezus had gelegd. Hij verlegd mijn hand naar zijn schoot. “Dat mag je niet doen “zegt hij liefdevol en berispend. Dit moment is heilig. Ik durf niets te zeggen.  

Vol verwachting kijk ik op om te luisteren naar de wijze lessen van mijn zoon.”Mama, deze Jezus mag je niet aanbidden”. “Het is niet de echte , het is maar een plastic afgodsbeeld”. Wijselijk laat hij een verwerking’s stilte vallen .

Om mijn eventuele teleurstelling te sussen slaat hij een arm om me heen en trekt hij me naar zich toe.’Mama zal ik met je bidden,naar de echte Jezus“?